Δυό Λέξεις Ακόμη...

Χθές έκανα ακόμη μια αγορά. Αγόρασα ακόμη ένα ζευγάρι παπούτσια, για τον χορό αυτή τη φορά...σκεφτόμουν πόσο ανάγκη τα είχα έτσι ώστε να μπορέσω να είμαι σωστός σε ότι μαθαίνω στη σχολή άλλα και όταν χορεύω...Επέστρεψα σπίτι. Άνοιξα τον υπολογιστή μου. Περιπλανιόμουν σε κάποια σελίδα όταν είδα το εξής γραμμένο
"Έκλαιγα επειδή δεν είχα παπούτσια, ώσπου είδα κάποιον που δεν είχε πόδια." Δεν ξέρω γιατί αλλά.... Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι διάφορα...
Πότε πραγματικά είμαστε ικανοποιημένοι? Γεμάτοι? Πόσες φορές αλήθεια έχουμε πει πως τώρα δεν θέλω τίποτα άλλο?
Κάποιες φορές το είπα, και εσύ μάλλον...
Αν θυμηθώ όμως εκείνη την στιγμή που το είπα δεν ήταν ούτε γιατί μόλις είχα αγοράσει την καινούρια μου μηχανή, ούτε γιατί μόλις είχα κερδίσει κάποια έστω και λίγα χρήματα, ούτε όταν πήρα το πτυχίο από την σχολή μου...
Ήταν....
Ήταν ένα σούρουπο σε μια άδεια παράλια, μόνος να ακούω το κύμα να σκάει στα ποδιά μου και να κοιτώ τα αστέρια που σιγά σιγά έβγαιναν για την βραδινή τους βόλτα.
Ήταν
Ήταν ένα βράδυ όταν ξύπνησα και είδα στην αγκαλιά μου την κοπέλα που αγαπούσα να κοιμάται γαλήνια και έτσι με βρήκε το ξημέρωμα μην μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από πάνω της...
Ήταν
Ήταν πως να ξεχάσω Θεέ μου εκείνο το βράδυ όταν γεννήθηκε η ανιψιά μου και την πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά...
Προφανώς μπορώ να αναφέρω πολλές τέτοιες στιγμές. Ίσως να είμαι ας πούμε τυχερός. Ίσως εσύ να είχες περισσότερες από έμενα και το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτό.
Αλλού όμως θέλω να καταλήξω.
Είναι ιδέα μου? Είναι έτσι τα τελευταία χρόνια ι δική μου μόνο ζωή? Είμαι γκρινιάρης?
Η έχω δίκιο όταν σκέφτομαι πως όσο περνά ο καιρός χάνουμε, στερούμε εμείς οι ίδιοι από τον εαυτό μας τέτοιες στιγμές...

Αποπροσανατολιζόμαστε?

Παρασυρόμαστε?

Τι συμβαίνει?

Γιατί?