Εξετάσεις

Σήμερα είναι ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ....
Δίνω εξετάσεις για άλλη μια φορά στη ζωή μου...
Πόσες φορές έχω πει σήμερα έχω εξετάσεις?
Ειλικρινά έχω ξεχάσει...
Σήμερα όμως σκέφτηκα κάτι άλλο όσον αφορά τις αξετασεισ...
Εξετάσεις... όλα εξετάσεις δεν είναι? Κάθε μέρα δεν δίνουμε εξετάσεις?
Στην δουλειά να είμαστε συνεπείς και σωστοί ...
Στην οικογένεια να είμαστε πάντα αγαπητοί και να φροντίζουμε για τούς άλλους έστω και αν κάποιες φορές θέλουμε να φύγουμε και να μείνουμε εντελώς μόνοι μας
Στις φιλίες μας... να προσέχουμε να διατηρούμαστε πάντα στα σωστά όρια προς αποφυγή παρεξηγήσεων..
Στις σχέσεις μας... ακόμη και εκεί... εξετάσεις δίνουμε τις περισσότερε φορές. Τι θα πούμε. Πώς θα το πούμε. Πώς θα κινηθούμε...
Εξετάσεις....

Μακάριοι όσοι έχουν προσαρμόσει έτσι την ζωή τούς και δεν νιώθουν όπως εγώ....

Ίσως κάποια μέρα γίνω και νιώσω και εγώ έτσι...

Ίσως....

Ο Χρόνος......

Ο χρόνος....
Γιατρέυει τα πάντα?
Η απλά μας κάνει να μαθαίνουμε να ζούμε με το παρελθόν μας?
Ίσως πιο αρμονικά....
Ίσως με λιγότερα δάκρυα στα μάτια....
Ίσως.....
Ίσως....

Δυό Λέξεις Ακόμη...

Χθές έκανα ακόμη μια αγορά. Αγόρασα ακόμη ένα ζευγάρι παπούτσια, για τον χορό αυτή τη φορά...σκεφτόμουν πόσο ανάγκη τα είχα έτσι ώστε να μπορέσω να είμαι σωστός σε ότι μαθαίνω στη σχολή άλλα και όταν χορεύω...Επέστρεψα σπίτι. Άνοιξα τον υπολογιστή μου. Περιπλανιόμουν σε κάποια σελίδα όταν είδα το εξής γραμμένο
"Έκλαιγα επειδή δεν είχα παπούτσια, ώσπου είδα κάποιον που δεν είχε πόδια." Δεν ξέρω γιατί αλλά.... Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι διάφορα...
Πότε πραγματικά είμαστε ικανοποιημένοι? Γεμάτοι? Πόσες φορές αλήθεια έχουμε πει πως τώρα δεν θέλω τίποτα άλλο?
Κάποιες φορές το είπα, και εσύ μάλλον...
Αν θυμηθώ όμως εκείνη την στιγμή που το είπα δεν ήταν ούτε γιατί μόλις είχα αγοράσει την καινούρια μου μηχανή, ούτε γιατί μόλις είχα κερδίσει κάποια έστω και λίγα χρήματα, ούτε όταν πήρα το πτυχίο από την σχολή μου...
Ήταν....
Ήταν ένα σούρουπο σε μια άδεια παράλια, μόνος να ακούω το κύμα να σκάει στα ποδιά μου και να κοιτώ τα αστέρια που σιγά σιγά έβγαιναν για την βραδινή τους βόλτα.
Ήταν
Ήταν ένα βράδυ όταν ξύπνησα και είδα στην αγκαλιά μου την κοπέλα που αγαπούσα να κοιμάται γαλήνια και έτσι με βρήκε το ξημέρωμα μην μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από πάνω της...
Ήταν
Ήταν πως να ξεχάσω Θεέ μου εκείνο το βράδυ όταν γεννήθηκε η ανιψιά μου και την πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά...
Προφανώς μπορώ να αναφέρω πολλές τέτοιες στιγμές. Ίσως να είμαι ας πούμε τυχερός. Ίσως εσύ να είχες περισσότερες από έμενα και το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτό.
Αλλού όμως θέλω να καταλήξω.
Είναι ιδέα μου? Είναι έτσι τα τελευταία χρόνια ι δική μου μόνο ζωή? Είμαι γκρινιάρης?
Η έχω δίκιο όταν σκέφτομαι πως όσο περνά ο καιρός χάνουμε, στερούμε εμείς οι ίδιοι από τον εαυτό μας τέτοιες στιγμές...

Αποπροσανατολιζόμαστε?

Παρασυρόμαστε?

Τι συμβαίνει?

Γιατί?

Διάφανος

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα

σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος

κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι

όλη της γης η σκόνη,όλη της γης η σκόνη...

Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα

έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο

ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης

το ψέμα δεν το βλέπεις,

το ψέμα δεν το βλέπεις...

Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος

τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος

τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο

άλλο αδερφό δεν έχω,

άλλο αδερφό δεν έχω...

Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά

η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά

η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,

χωρίς τη θέλησή μας,

χωρίς τη θέλησή μας...

Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα

αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα

βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια

τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του τα ίδια...

Ωωωω...

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Μοναξιά....

Νιω8εισ μόνος. είσαι μόνος!
Πότε αλήθεια δεν είμαστε μονοί?
δεν μιλώ μόνο για τις σχέσεις τις ερωτικές, αλλά γενικά.
Στην κα8ημερινοτητα μας. έχουμε τόσους ανθρώπους γύρω μας....
Κάποιοι μας αγαπούν, κάποιοι μας ανεχοντε, κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι μας μισούν...
Εμείς όμως, εγώ, εσύ, όλοι αυτοί... μόνοι δεν είμαστε?
Ποιος αλη8εια μας καταλαβαίνει?
ακόμη και όσοι μας αγαπούν, πραγματικά, ανιδιοτελή, μας καταλαβαίνουν?
Μας συμπαραστεκοντε στα δύσκολα, είναι εκεί στις χαρές μας, μας αγκαλιάζουν, μας φιλούν...
εμείς όμως είμαστε μόνοι... ακόμη και εκείνες τις στιγμές πολλές φορές νιώθουμε μόνοι.
Και γιατί αλήθεια έχουμε δώσει τέτοια έννοια σε αυτή τη λέξη?
Ποιος μας είπε πως είναι κακό να νιώθουμε, να είμαστε μόνοι?
Γιατί?
Πόσες φορές αλήθεια νιώσαμε όμορφα με τον εαυτό μας?
Πόσες φορές χαρήκαμε την μοναξιά μας?
Δεν ξέρω. Ίσως να είμαι και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα...
Ίσως τελικά η μοναξιά να είναι κακός σύμβουλος.
Αλλά ειλικρινά χαίρομαι με αυτήν την ιδιαιτερότητα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι...
Απολαμβάνω της ώρες που είμαι μόνος...
Περπατώ, κάνω μια βόλτα με την μηχανή, γράφω κάτι που σκέφτομαι, βλέπω όμορφες εικόνες είτε με ανοιχτά είτε με κλειστά τα μάτια μου, ακούω μουσική, σκέφτομαι, πλέον γράφω που και που εδώ...
είμαι μόνος αυτές τις ώρες αλλά δεν νιώθω άσχημα...
κάποιες στιγμές ακόμη και να είναι αλλιώς οι καταστάσεις, αναζητώ, κυνηγώ την μοναξιά...
Είναι ένα δώρο που κάνω στο είναι μου, στην ψυχή μου... Το αξίζει! η κάθε ψυχή... και η δίκη σου...
Σκέψου ψυχη.ποσά σου προσφέρει...
πρόσφερε και εσύ με την σειρά σου σε αυτήν λίγο χρόνο...
δεν κοστίζει. και στο τέλος κάτι μου λέει πως 8α σου το ανταποδώσει.....
με τον δικό της τρόπο...
με το χαμόγελο που 8α σχηματιστεί στο πρόσωπό σου όταν ξαπλώσεις....
τι πιο όμορφο..........
Τι λες?